Siyah Beyaz

Naber? Doğum günün kutlu ve yalnız olsun :) Çizgilere basmadan pastaneye git, en sevdiğin pastayı al ve bir tanecik mum ekle yanına. Onu da ocak ateşiyle yak. Dilek tut ama içinde yalnızca sen olsun bir insan evladını sokma düşlerine, gülüşlerine uzayın derinliklerinden kapkara bulutlar getirirler yoksa. Eğer ki sokarsan; toprağı kazmaya başlarsın kendi ellerinle. Kendi dünyanı kurmaya başladığın düşüncesi düşer düşlerine, yine kaz toprağı lakin bir tohum için.

Hani büyüklerimize özenirdik ya küçükken. Bize hep küçük kalmamızı söylerlerdi ama bunu söyleyenlerin hiç birisi bunu başaramamıştı. Çoğu açıdan çok ironik bir durum aslında. Şimdilerde düşünüyorum neden küçük kalmamızı söylediler de kendileri küçük kalamadılar? Birçok kişiye göre insan bir kere ölmezmiş. Peki ya bu ölümlerin tarihi var mıdır? Elbette vardır ama gün geçtikçe hatırlanır mı orasını bilemem. Ölmekte güzeldir aslında , bisikletten düşüp dizini yarmakta, biber doğrarken parmağınızı sıyırmakta. En güzel ölüm nedir bilir misiniz? Dört duvar arasında göz yaşı akıtmaktır, ruhunun temizlenmesi için bir duadır aslında, kendini görebilmektir. Benliğine doğru yola koyulmaktır. Beden somuttur her gün duşlar alırız, bakımlar yaparız... Ruhu da temizlemek için göz yaşı akıtmak gerekir. Ruh soyuttur. Her fani göremez. Demiştim ya az olanı, bilinmeyeni çok sevmişimdir diye. Ben bedeni severim, ruha aşık olurum. Kimisi bedeniyle yaşar, kimisi de ruhuyla. Lan fasarya ne diyorsun diyebilirsiniz. Bakın etrafınıza, görmek için bakın. Müziklerin dinlenmek için değilde duyulmak için yaratıldığını da unutmayın. Görmeye ve duymaya başladığınız zaman bu işe yaramaza hak vereceksiniz. İnsanlara göre "İnsanoğlu düşe kalka öğrenir." demek çok kolaydır. Düştüğümüzde hangimiz biliriz ki kalkacağımız vakti, ne derece karanlıkta kalacağımızı, ışığımızı tutanın kim olacağını? Bakın bunların hiçbirinin önemi yoktur aslında. Hani başta demiştim ya ellerimizle toprağı kazmaya başlarız diye, gün gelir kazılanın içinde kalırız. Ne etmişsek kendimize etmişizdir aslında, biz kazmışızdır, biz düşmüşüzdür. En kötüsünü düşünmeden hareket ettiğimizden olmuştur bunlar ya da bir insana güvenerekten işe başlamışızdır. İkin varsayım birinci varsayımı tecrübe ettikten sonra gelmiştir her zaman. İşte insan böyle böyle ölmeye başlar, insanlar da bu yüzden "İnsan hayatta bir değil birçok kez ölür." demişler. Bu ölümlerin sonun da her zaman doğum vardır. Size en sağlıklısından bahsedeceğim. Eminim ki duymuşsunuzdur "Bir musibet bin nasihatten iyidir." ata sözünü. Bırakın düştüğünüzde el aramayı, ışık tutanı beklemeyi. El de olun kendinize, güneşte. Işık tutanı bekler durursanız, yaşananları yaşar durursunuz. Öldüğünüzde kendiniz doğun. Pastanızı almaya tek gidin. Sadece bir mum almaya özen gösterin, doğum günü kutlamanıza kimseyi çağırmayın amma velakin iki çatal, 2 tabak alın. Bunun sebebi de sizin ruhunuzu gören insanların olmasıdır. Siz tek hareket edin, sizin ruhunuzu gören insanlar yanınızda olmasada, siz onların fikirlerinde olacaksınız ve bu onları her daim sizin yanınızda kılacak. Bunu farketmeniz çok zaman alsada anlayacaksınız.

Ve arkadaşlar ölümün en kötüsüde, insanın içinde ki çocuğu öldürmesidir. Çünkü içindeki çocuğu öldürmek, vicdanına perde çekmesiyle denk düşmektedir. Çocuk kalın, çocuklar her güne bir merakla başlar, her çocuk birer kaşiftir.

Sizde keşfe çıkın, bırakın gün yüzünü. Fark edilmeyeni farketmeye eğilim gösterin. Her ölümünüz umarım tek başınıza dönüşünüzle sonlanır.