Sual Silsilesi

Oturuyorum, oturmaktayım ve savaş.. Çok gerekli mi gereksiz mi bu savaş bilmiyorum. Soğuk yel vurdukça yüreğime, tel örgülerle sarmalıyorum sıcak ve kederli yerimi. Anlam veremiyorum, yanlış giden bir şeyde yok ama neden böyle düşünüyorum.Bilmiyorum. Önümde koskocaaa bir çukur var ve görüyorum, inadına bir ayağımı içine sokuyorum. Eksik büyümüşlüğümle beraber her boşluğu doldurma girişimi mi bu yoksa yaşam kaidesine tutununma çabası mı? Bilmiyorum. Bilinmezlikle kaybolup, gürültülü sessizlikle yoğrulduktan sonra sayfalarla karşılaşıyorum. Bir nokta da çelişiyorum. Nasıl olurda enejisi yüksek bir gün geçirdikten sonra gün batımıyla kalemimi bir an da dolduruyorum. Neden tüm tınıları herkesten daha iyi duyduğumu düşünüyorum? Neden havanın mutluluğunu ve hüznünü diğerlerinden daha çok hissettiğimi ve neden görülmediğini düşündüğüm her ne varsa farkettiğimi düşünüyorum. Bir ortak noktamız mı yok, ortak olmak çok mu kalabalık? Göz yaşlarımızı biriktirsek ya beraber, birer birer her yüreğe su serpsek ardından. Bencilliğimizi çöpe atsak, bir nokta da sencil de değil bizcil olsak. Kar tanelerini örnek alsak ya yaşam boyunca. İmkansızı mı söylüyorum acaba? Biliyorum hepimiz bir olamayız, olmamız gereken tek şey zararsızlığa bir pencere açmak. Bu da mı imkansız acaba? Çok fazla düşündüğümü sanıyorum ve her cümlem bir sonraki ile çelişiyor. Silip yeniden oluşturuyorum. Olması gerektiği gibi yazıyorum sanki olması zorundaymış gibi. Ne bu yaptığım ayıplanma korkusu mu? Eziklen me? Karşınızda çelimsiz kalmama telaşı mı acaba? Koskocaman bir soru işaretiyim şu satırlar arasında.. Ben, aslında anlamsızlığın da bir anlamı olduğunu size düşündürmeyi niyetliyorum. Üstüme vazife değil biliyorum, fakat hiçbir şey kenara atılacak kadar da değersiz değil. Bir kişi için bile yeşertiyorsa mis kokulu bahçelerinin çiçeklerini,arşa çıkartılmalıdır en tez zamanda. Ne amansız bir yarıştır pencerelerimizden bakmak her olaya. Korkaksınız biliyorum ve korkağın tekiyim. Nasıl olur da o kocaman dünya da tek sizin pencerenizi görebiliyor oluşunuz. Aslına bakarsanız taktir edilesi bir başarı bu aslında.Bencilliğinizin meyvesini topluyorsunuz bir bakıma. Peki ya ne cüretle her kişiye kendi pencerelerinizi seyirettirme çabanız, neden o gözlerinizin başka pençerelere bakamasın diye vurduğunuz kilitlerin açılma korkusu. Biz aslında hiçte gerekli değiliz, biz yok olmaya yüz tutmalıyız.